In het kader van een driehoekstraining vertelt Nathalie me de volgende ervaring:
Ik had in het weekend dagdienst. Er moest ketonen geprikt worden bij een cliënt en dat wilde moeder doen. Moeder wilde de medicatieruimte inlopen, terwijl afgesproken is binnen het team dat moeder niet meer de medicatieruimte in mag. Ik zei tegen moeder dat ik alles zou gaan pakken, maar moeder was ervan overtuigd dat ik niet eens wist wat ik moest pakken, omdat ik hier maar net werk. Ik kon niks meer uitbrengen en we zijn samen de medicatieruimte ingelopen en heeft ze alles gepakt wat ze nodig had!
Ik voelde me niet prettig bij deze situatie. Hoe kan ik voortaan omgaan met dit soort situaties?
Wie is hier de professional? Voor de moeder is het een uitgemaakte zaak dat zij dat is. Nathalie heeft nul komma nul ervaring. Het is haar eerste baan; ze zit nota bene nog op school. Wat weet zij van handicaps, laat staan van de wereld waarin diabetes, insuline en ketonen vertrouwde termen zijn geworden? Ze is niet van plan om de gezondheid van haar dochter in de handen van een onzekere beginneling te leggen.
Dat laatste is zo ongeveer zoals Nathalie zich op dat moment voelt. Wat ze wel zeker weet, is dat er in het team een afspraak is gemaakt. De medicatieruimte is een verboden plek voor ouders, en helemaal voor deze moeder die immers de aanleiding voor deze afspraak is. Nathalie liet zich weliswaar ver in haar (professionele) hoek terug drukken, maar ze liet zich niet de driehoek uit werken. Dan maar samen die medicatieruimte in.
Maar prettig voelde het niet. Dat kan ik me voorstellen. Dat zou de juf ook niet voelen als een moeder ongevraagd de les overneemt omdat ze vindt dat die juf een onzekere beginneling is. Ik vraag me af of zoiets ooit gebeurd is. En de juf wordt vast niet door een boze of bezorgde moeder gebeld terwijl ze voor de klas staat. Dat alles overkomt begeleiders in de zorg dagelijks.
Ik stond laatst te koken voor een groep en werd tegen half zes gebeld. Of ik wilde kijken of er nog voldoende vet ik de frituurpan zat. Is die moeder vergeten dat het tegen half zes spitsuur is? dacht ik op dat moment.
Hoe kan Nathalie omgaan met dit soort situaties? In het voorbeeld dat ze noemt, had ik graag gezien dat zij zelf de ketosticks gepakt zou hebben. Dan had deze moeder kunnen zien dat Nathalie heus wel wist wat ze moest doen. Dat zou haar vertrouwen in deze onzekere beginneling hebben vergroot. Het zou aanleiding gegeven kunnen hebben om samen een gesprek te voeren over vertrouwen en professionaliteit, over respect en positie. Als de sfeer voldoende veilig geweest was, zouden ze elkaar kunnen vertellen welke gevoelens de situatie bij beiden opgeroepen had. Ongetwijfeld zouden er dan eerdere ervaringen ter sprake gekomen zijn. Als Nathalie dan zou horen hoe vaak deze moeder al teleurgesteld is door professionals die keer op keer dezelfde fout gemaakt hebben, zou ze beter begrijpen waarom deze moeder haar zo overdonderde. En omgekeerd zou deze moeder bewondering en sympathie voelen omdat deze onervaren begeleider de ontmoeting met haar aandurft.
Grote kans dat er dan twee belangrijke ontwikkelingen plaatsvinden. Nathalie gaat bij deze moeder in de leer en blijkt een snelle leerling te zijn. Al gauw heeft moeder er geen omkijken meer naar. En nog in haar leerperiode laat deze moeder in haar gedrag zien dat als zij op de groep is er maar een professional is: Nathalie, een onzekere beginneling die binnen de kortste keren haar plek in de driehoek verworven heeft.